Jako hodowla labradorów z kilkunastoletnim stażem zdobyliśmy doświadczenie i wiedzę na temat tej rasy psa. Znamy wszelkie plusy i minusy posiadania labradora. Wiemy kto może a kto nie powinien stać się opiekunem tej rasy psa. Oczywiście znany jest nam wzorzec i historia powstania rasy.
O tym wszystkim chcemy Ci trochę opowiedzieć i podzielić się naszą wiedzą. Zapraszamy do lektury!22.10.2019 r.
godz. 14.00
Przeczytaj w 6 minut
Zapewne zetknąłeś się z labradorem lub słyszałeś wiele dobrego o tej rasie psów. Labradory retrievery są z pewnością najpopularniejszą rasą w Polsce od wielu lat. Są najliczniej reprezentowane na wystawach psów organizowanych przez ZKwP i niestety są też nagminnie oferowane przez pseudohodowców. Jaki jest więc typowy przedstawiciel tej rasy? Postaram się zwrócić uwagę na najistotniejsze kwestie dotyczące eksterieru i osobowości labradora
"Labrador z krwi i kości nie ma w sobie grama złości."
Labrador z natury jest psem bardzo
łagodnym, zrównoważonym, przyjaznym, bez śladów agresji czy lękliwości. Nie ma problemów z podporządkowaniem się człowiekowi, z przyjemnością się uczy i przejawia duży zapał do pracy.
Rasa labrador retriever wyróżnia się wdziękiem, oddaniem, przyjacielskością, wesołością. Labrador darzy miłością wszystkich dwunożnych domowników, a także
tych co mają cztery łapy czy skrzydła.
Pies labrador to idealny towarzysz dziecięcych zabaw. Cierpliwie znosi wszystkie dziecięce pomysły i „głupoty”.
Zadaniem dorosłych opiekunów jest ochrona psich potrzeb i nauczenie dzieci szacunku dla zwierzęcia. Najważniejsze dla labradora to być blisko ludzi, zawsze chętnie im służyć i być
w ciągłej gotowości do towarzyszenia im.
Labrador nie przejawia agresji także w stosunku do obcych ludzi, wręcz przeciwnie, w każdym nieznajomym widzi
super przyjaciela. Jego ufność i nadmierna sympatia do otoczenia powinny być pod ochroną.
Szkolenia labrador zalicza chętnie i z łatwością, jest bardzo inteligentny, pojętny, żywej natury. Labradora nie trzeba karać - wystarczy karcący głos opiekuna. Najlepsze efekty szkoleniowe osiąga się nie twardą ręką, ale poprzez nagrody, chwalenie i miłość. Labrador jest żądny akceptacji i wymaga czułości ale sam odpłaca tym samym stokrotnie.
Labrador posiada niejako genetyczny "pociąg" do wody. Wykąpie się w każdej wodzie, nawet w kałuży czy błotku, niezależnie od pogody i pory roku. Gęsty i wodoodporny podszerstek labradora chroni go przed utratą ciepła. Jest wielkim miłośnikiem wody i aportu ale również odznacza się doskonałym węchem i pasją aportowania. Dzięki tym cechom
labradory wykorzystywane są jako psy myśliwskie.
Niezwykle towarzyski labrador jest jakby stworzony do pracy. To co najgorszego może go spotkać to samotność i nuda. Nie uroda labradora ale charakter zadecydował o sukcesie tej rasy jako psa rodzinnego i użytkowego.
Specjalnie przeszkolone labradory pracują w ratownictwie, policji, służbach celnych, dogoterapii, jako przewodnicy niewidomych i opiekunowie
osób niepełnosprawnych.
Wzorzec rasy labrador retriever
Klasyfikacja FCI: 122 Grupa: VIII.1 Aportery, płochacze i psy dowodne.
Wzrost psa: 56 - 57 cm, suki: 54 - 56 cm
Waga psa: 34.0 - 40.0 kg, suki: 28.0 - 34.0 kg
Oczy: Średniej wielkości; o inteligentnym, łagodnym wyrazie; brązowe lub orzechowe. Uszy: Niezbyt duże ani ciężkie, przylegające ściśle do głowy, osadzone dość daleko z tyłu.
Zgryz: Szczęka i zęby mocne, z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym, tj. górny rząd siekaczy przykrywa rząd dolny, stykając się z nim.
Szyja: Gładka, mocna, osadzona w poprawnie ustawionych łopatkach.
Kończyny przednie: Łopatki długie, ustawione ukośnie. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, od łokcia do podłoża proste, zarówno widziane z przodu, jak i z boku.
Tułów: Klatka piersiowa szeroka i głęboka, z dobrze wysklepionymi żebrami. Prosta górna linia. Szerokie, silne, mocne lędźwie.
Umaszczenie: czarne żółte (w odcieniach od jasnokremowego do ogniście rudego) czekoladowe/wątrobiane (występujące najrzadziej)
Sierść: Cecha charakterystyczna; krótka, gęsta, przylegająca, niefalista, twarda w dotyku. Nieprzepuszczający wilgoć podszerstek. Łapy: Okrągłe, zwarte; dobrze wysklepione palce i poprawnie rozwinięte opuszki.
Ogon: Cecha charakterystyczna; bardzo gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, średniej długości, bez "pióra", pokryty krótkim, grubym, gęstym włosem.
Kończyny tylne: Zad dobrze wykształcony, nie opadający w kierunku ogona; dobrze kątowane stawy skokowe, krowia postawa w najwyższym stopniu niepożądana.
Wrażenie ogólne: Mocnej budowy, zwarty, bardzo aktywny; szeroka czaszka, klatka piersiowa dobrze rozwinięta, żebra dobrze wysklepione, lędźwie i kończyny tylne mocne i szerokie.
Pochodzenie psa rasy labrador retriever
Labrador retriever pochodzi z Nowej Funlandii (a nie, jak wskazuje jego nazwa, z półwyspu Labrador w Kanadzie). Pochodzi od mniejszej odmiany nowofundlanda, w którego żyłach płynie krew pierwotnych psów Indian i Wikingów. Rozpowszechnił się w XII wieku pod nazwą "pies św. Jana". Labradory szkolone były do wyciągania sieci rybackich z niebezpiecznych, lodowatych wód. Krótka sierść z podszerstkiem była dużą zaletą labradora, gdyż po wyjściu z wody na włosach nie tworzyły się bryłki lodu.
Labradory trafiły do Anglii przy okazji handlu - nowofundlandzcy rybacy sprzedawali Anglikom nie tylko ryby, ale także - przy okazji - swoje psy. Udokumentowana historia labradora zaczyna się w 1815 roku, od psów kupionych od rybaków przez drugiego earla Malmesburry, zapalonego ornitologa. Oryginalne psy św. Jana najprawdopodobniej krzyżował z psami św. Huberta, sprowadzonymi z Francji, psami dowodnymi z Portugalii, starymi europejskimi pointerami oraz psami lokalnymi. Nie zostało to jednak udokumentowane. Kennel Malmesburry wyhodował czarnego psa, bezbłędnie aportującego zestrzelone ptactwo w lodowatej wodzie.
W 1823 artysta Edwin Landseer namalował czarnego psa z białym znaczeniem (tytuł obrazu "Cora. A Labrador Bitch."), stąd wiemy że już wówczas rasa była uformowana. W 1882 roku
Książe Buccleuch kupił z kennelu Malmesburry dwie suki - Malmesburry Sweep i Malmesburry Tramp. Od tego momentu można datować hodowlę labradorów na świecie.
Nazwę labrador wymyślono w 1887 roku. W Anglii labradory zyskały sławę jako doskonałe psy myśliwskie, których jedną z zalet była nieprzemakalna sierść. Później labrador stał się jednym z najbardziej znanych i pożądanych psów do towarzystwa. Nie ma też na świecie psa, który bardziej niż labrador nadawałby się na przewodnika osób niewidomych. Kanadyjska legenda głosi że labradory powstały na skutek skrzyżowania psa z wydrą. Jak wszystkie psy wikingów labrador słynie z miłości do wody. Był cenionym psem rybaków, gdyż pomagał wyciągać sieci i łapał ryby z nich uciekające . Aby historia zatoczyła koło, w XIX wieku rybacy przywieźli kilka sztuk labradorów do kraju Wilhelma Zdobywcy, gdzie szybko zdobyły uznanie i w 100 lat stały się najpopularniejszą rasą na Wyspach Brytyjskich. Przewiezione drugi raz za ocean labradory powtórnie podbiły Amerykę.
W Polsce pierwsze labradory pojawiły się w 1985roku. Popularność tej rasy wciąż rośnie choć wydaje się to już niemożliwe ze względu na obecną liczbę jej miłośników.
Labradory retrievery jako psy użytkowe
Jeszcze do niedawna zwierzęta pomagały naukowcom głównie w laboratoriach. Testowano na nich nowe lekarstwa, przeprowadzano eksperymenty genetyczne. Musiało minąć wiele lat, zanim zostały docenione nie tylko jako obiekty badań, ale także obiekty szkoleń do zadań specjalnych!
Labradory retrievery zostały docenione jako indywidualni terapeuci! Okazuje się, że na niektóre ludzkie dolegliwości pies, koń czy papuga działają znacznie lepiej, niż tabletki z chemią.
Przyjacielski, posłuszny i łatwy do wyszkolenia - ze względu na swe cechy pies rasy labrador często jest wykorzystywany w dogoterapii.
Pies najlepszym przyjacielem człowieka, a zwłaszcza - człowieka chorego. W USA dogoterapia to nic nowego. Grupy wolontariuszy ze szkolonymi labradorami odwiedzają tam szpitale, domy opieki, hospicja i inne tego typu placówki już od wielu lat. W Polsce dogoterapia to nadal nowość. Wolontariuszy z psami nie jest wielu, a chętnych na kontakt z psim terapeutą - cała masa.
Dogoterapia to najbardziej naturalna forma rehabilitacji. Przynosi zdumiewające rezultaty w leczeniu osób niepełnosprawnych ruchowo i umysłowo. Polega na ćwiczeniach i zabawach ze specjalnie wyszkolonymi psami i wspomaga rehabilitację dzieci i dorosłych dotkniętych takimi chorobami, jak autyzm, porażenie mózgowe, niedowład kończyn, nadpobudliwość i wiele innych. Chętny do współpracy labrador działa lepiej, niż najlepszy rehabilitant zmuszający do ciężkich ćwiczeń. Pies nie zmusza chorych do żadnych działań, akceptuje ich takimi, jakimi są, ale poprzez zabawę, przytulanie i głaskanie motywuje osoby niepełnosprawne do potrzebnych im ćwiczeń. Podczas beztroskiej, rozluźniającej zabawy chorzy zapominają o swoich problemach. Kontakt z psem oddziałuje wszechstronnie na ich psychikę, odczucia i zdrowie.
Wolontariusze z psami nie omijają też domów starców. Kontakt z radosnym, przyjacielskim labradorem działa jak najlepsze lekarstwo na samotność dla odciętych od świata staruszków. Głaskanie psiej sierści, spacery po ogrodzie, rzucenie patyka to często jedyna forma ruchu, na którą mogą zdobyć się pensjonariusze takich ośrodków. Żadna pielęgniarka nie namówi ich do tego, do czego wystarczy jedno machnięcie psiego ogona i zachęcające szczeknięcie. Starzy ludzie karmią i czeszą swoich czworonożnych gości, dzięki czemu nadal czują się potrzebni, znowu maja kogo kochać.
Labrador - pies przewodnik
To bardzo trudny i odpowiedzialny psi "zawód". Szkolenie jest trudne i długotrwałe, gdyż w psie muszą zostać stłumione naturalne instynkty (na przykład gonienie za kotami, czy sukami w rui). Pies niewidomego ma za zadanie ułatwić niepełnosprawnej osobie życie i umożliwić samodzielna egzystencję. Pies przewodnik musi nauczyć się bezpiecznie przeprowadzać pana przez jezdnię, bezbłędnie doprowadzać go do domu czy sklepu, ostrzegać przed przeszkodami (krawężniki, słupy itp.). To są niełatwe zadania, których podejmują się na ogół labradory.
Labrador - pies myśliwski
Pies pomagał człowiekowi w polowaniu od zarania dziejów. Z biegiem lat nastąpiła ścisła specjalizacja psów myśliwskich: Labrador retriever to myśliwy w każdym calu.
Używany jest jako tropiący, umie pracować na farbie( odtwarza ślad i znajduje uciekającą , postrzeloną zwierzynę) a także jest dokładnym aporterem.
Labrador chętnie i posłusznie sprawdzi każde krzaki, wejdzie do każdej wody, zwiedzi bagna by przynieść zestrzeloną zwierzynę i z wody i z lądu.
Labrador -pies opiekun
Coraz więcej psów trenuje się na opiekunów osób niepełnosprawnych. Specjalne szkolenia uczą psy poruszania się przy wózku inwalidzkim, robienia drobnych zakupów, gaszenia światła, otwierania lodówki i wyjmowania artykułów spożywczych, otwierania i zamykania szafek czy szuflad, przyciągania do łóżka wózka itp. Wszystko to po to, by ułatwić życie sparaliżowanej i unieruchomionej osobie. W tej roli sprawdzają się wyśmienicie labradory - są dużymi i silnymi psami a także bardzo posłusznymi.
Labrador - ratownik
Specjalne szkolenia przygotowują labradory do ratowania ludzkiego życia. Psy potrafią odnaleźć człowieka zasypanego zwałami śniegu, podczas gdy ratownik-człowiek w podobnej sytuacji jest praktycznie bezradny. W takich sytuacjach priorytetem jest czas, a pies przeszukuje zasypany teren znacznie szybciej, niż nawet grupa ludzi. Labradory bez lęku wchodzą w zgliszcza i ruiny budynków, pod którymi prawdopodobnie znajdują się ludzkie ofiary. Potrafią wyczuć żywą osobę nawet 20 metrów pod ziemią! Dzięki treningowi umieją błyskawicznie wskazać opiekunowi miejsce, w którym należy szukać.
Mnóstwo akcji poszukiwawczych (na przykład zaginionych w lasach dzieci) skończyłoby się niepowodzeniem, gdyby nie zaangażowanie psów podążających dniem i nocą po śladach zaginionych osób. Obecność psów w grupach poszukiwawczych daje aż 80% gwarancji sukcesu. Ich węch jest niezrównany, nie da się go zastąpić żadnym nowoczesnym urządzeniem. Labradory dobrze sprawdzają się także w ratownictwie wodnym. Odpowiednio wyszkolone potrafią wyławiać i doholowywać do brzegu tonących ludzi.
powrót
